Yin en Yang

Ze verschoof stapeltjes papieren, tilde kwasten en tekeningen op en vond drie uitpuilende asbakken.

            ‘Kut.’

Geïrriteerd veegde ze alles naar één kant van de tafel. Ze liep door de kamer naar het beslapen matras en draaide het om, tegen de muur. Nu waren de vlekken en gaten goed te zien, maar ze negeerde het en propte de kussens en een deken in een kist en vond de aansteker. Slechts één raam bood licht waarvoor ze de moeite niet had genomen om een gordijn te kopen. Er hing een oranje sjaal voor, vastgezet met pincetten in de muur.

De restanten van de koffie van vanochtend verdwenen in de gootsteen en een nieuwe pot werd gezet. Tussen het vuil op het aanrecht vond ze uiteindelijk een halfopgerookte peuk. Ze stak hem aan en bleef even staan om diepe teugen in te ademen. Met de peuk in haar mondhoek trok ze een kruk naar de tafel en vond een aantal lege vellen, waarna ze uit de borstzak van haar spijkerblouse een tinnen doosje viste. Uit het assortiment koos ze één houtskoolstaafje en bekeek deze kritisch. Het koffiezetapparaat pruttelde inmiddels huiselijk en verspreide een aangename geur. Met haar in kousenvoet gestoken teen drukte ze het ‘aan’ knopje van de oude stereo in. ‘This charming man’ van de The Smiths vulde de kamer. Ze glimlachte en begon te knikken op de maat van de muziek en legde de houtskool klaar. Met een flinke mok koffie nam ze plaats achter de lege vellen. De peuk verdween in een asbak en ze boog zich over het eerste vel papier.

~

De voordeur sloeg dicht en een jongen stapte binnen.

            ‘Jezus Renske.’

‘Wat?’ Ze keek op van haar tekening. Haar zwarte haren losjes in een knot, plukken langs haar gezicht dat onder de zwarte vegen zat.

            ‘Heb je enig idee hoe smerig het hier is?’ Hij liet een tas van zijn schouder op de bank glijden. ‘En hoe het hier ruikt? Naar te veel slaap en sigaretten.’ Hij trok een vies gezicht. Renske keek om zich heen en probeerde het door zijn ogen te zien. Het was inderdaad een zwijnenstal.

            ‘Sorry, ik heb echt geen tijd gehad om op te ruimen.’

‘Oh?’ Hij lachte bespottend. ‘Wat heb je al die tijd gedaan dan? Welke tijdrovende taken heb jij de afgelopen week gehad?’

            ‘Nou, dit.’ Renske griste een paar vellen van tafel en hield ze één voor één omhoog. Schetsen, ingekleurde portretten en abstracte schilderingen. De jongen bleef even verwonderd kijken.

            ‘Je hebt echt talent, weet je dat?’ Hij pakte de tekeningen uit haar handen, zij stond op van het krukje en kraakte haar rug.

‘Hé.’ Hij trok haar naar zich toe. ‘Wil je eigenlijk geen beroemd schilder worden?’

            ‘Daar ben ik echt niet goed genoeg vo-,’ Ze kon haar zin niet afmaken, omdat hij haar zoende.

            ‘Dat. Ben. Je. Wel.’ Hij zei het tussen het zoenen door. ‘Ik snap niet dat je niet naar de kunstacademie gegaan bent.’

            ‘Ach, daar begrijpen ze me helemaal niet. Ik moest maken wat zij wilden zien, niet waar ik me goed bij voelde. Veel te commercieel. Ik zou het schilderen uiteindelijk zijn gaan haten. Denk ik.’

            ‘Nu zul je het nooit weten.’

Ze keek even bedenkelijk bij deze uitspraak. Hij pakte haar elastiekje vast en trok het los.

‘Ik vind je met los haar veel mooier. Sexy.’

‘Dat zeg je ook alleen maar omdat je seks wil.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Oh, is dat zo?’ Hij haalde zijn handen door haar haren en trok hard haar hoofd naar achter. ‘Dan zou ik maar gauw je kleren uit trekken, ben je er sneller vanaf.’

Renske hield haar palmen omhoog. ‘Kan niet. Vieze handen.’

Zijn mondhoeken krulden. Zonder iets te zeggen tilde hij haar op zijn heupen en liep richting het matras. Hij bleef even staan.

            ‘Van het eerste geld dat je verdient met een van je kunstwerken moet je echt een normaal bed kopen.’

            ‘Jahaa. Voorlopig slaapt dit nog prima.’

            ‘Oh, maar ik was niet van plan te gaan slapen.’ Zei hij, terwijl hij met een plof het matras weer terug op de vloer liet vallen. Hij liet haar los en duwde haar omver, waardoor ze op het matras viel en hij de veters van zijn schoenen los kon maken. Renske opende de kist naast het bed en haalde daar weer de kussens en deken uit.

            ‘En van je tweede verkochte schilderij koop je een vuurkorf of verwarming, want het is hier echt fucking koud.’

            ‘Houd nou maar op met klagen en kom in bed.’ Ze hield de dekens uitnodigend voor hem open. Al gauw kroop zijn koude, naakte lijf in bed en trok hij haar stevig tegen zich aan. Ze knuffelden. Renske glimlachte om dit kleine geluksmomentje.

Totdat hij de stilte verbrak.

            ‘Misschien dat dit nog te vroeg is. Maar… je zou ook bij mij in kunnen trekken weet je. Dat zou ik eh… niet erg vinden of zo.’

Renske fronste. Hij zweeg weer. Ze koos voor de luchtige en minst beladen weg.

            ‘Alsof jij zou kunnen leven met een kunstzinnige idealist, die rookt als een ketter en constant overal verfvlekken achterlaat.’

Hij grinnikte. ‘Daar zou ik wel moeite mee hebben, ja. Maar daar zouden we heus oplossingen voor kunnen vinden.’

            ‘Zoals?’

            ‘Ik begin ook gewoon met roken. En je gebruikt mij als model.’

            ‘Model?’

            ‘Ja. Dat hebben schilders toch altijd? Naaktmodellen? Draw me like one of your French girls, dat soort dingen.’

Ze grinnikte en porde hem in zijn ribben. ‘Ja, tuurlijk. Idioot.’

            ‘Gaan we schelden?’ Hij draaide plotseling boven op haar en greep haar polsen. ‘Ga je mond maar wassen.’

            ‘Ik was eigenlijk heel iets anders van plan met mijn mond.’

~

Het was donker en stil. Hij lag op zijn buik te slapen en Renske zat met opgetrokken knieën in de bank, een sigaret tussen haar vingers. Ze beet op haar duimnagel. Buiten trok een auto op en voorbij, waarbij de weerkaatsing van de koplampen een diffuus licht door de sjaal heen de kamer in scheen. Het knarsende geluid van de autobanden verdween de duisternis in.

Je zou bij mij in kunnen trekken, gonsde het door haar hoofd. Ze nam een hijs van haar sigaret. Hij wilde samenwonen. Ze nam nog een hijs. Je zou bij mij in kunnen trekken. Nog een hijs. Haar benen ontvouwden zich en haar voeten landen geruisloos op de koude, betonnen vloer. Bij het raam drukte ze haar sigaret uit in een asbak in de vensterbank. Door een kier keek ze naar buiten, de wereld oranje en geel door de straatverlichting. Het was gestopt met sneeuwen, maar er lag wel overal een dikke, witte deken over de wereld. Twee vieze, zwartgrijze strepen trokken door de straat de hoek om, onder haar raam een onbesneeuwde rechthoek. Ze begreep dat haar onderbuurman was vertrokken naar zijn werk. Hij werkte als barman in een grote club in de stad en draaide nachtdiensten. Ze ging vaak bij hem langs aan het einde van de maand. Hij gaf haar dan altijd gratis biertjes. Ze mocht hem wel.

            Ergens vond ze warme kleren en dikke sokken die ze vervolgens in kaplaarzen stak. Ze pakte haar jas en van tafel griste ze een klein handtasje mee. Even overwoog ze om hem wakker te maken, maar ze zou toch zo terug zijn. Daarom kuste ze alleen zijn warme schouderblad en trok stilletjes de voordeur achter zich dicht.

Buiten was het kouder dan verwacht en ze baalde dat ze geen handschoenen en muts mee had genomen. Ze trok de kraag van haar jas omhoog en liep snel met knarsende stappen door de straat. In het centrum waren de straten sneeuwloos, Renske ook na een paar keer op en neer springen. In de nachtwinkel begroette ze Jack.

            ‘Hetzelfde als altijd?’ vroeg hij. Hij keek met een schuin oog naar de herhaling van een dartwedstrijd op een oude televisie waarvan het beeld irritant veel flikkerde.

            ‘Jep.’

            ‘Ben je er nu al doorheen? Volgens mij was je hier eergister ook al. Je moet niet zoveel roken, dat is slecht voor je.’ Zei hij, terwijl hij een groot pakje Marlboro scande.

            ‘Ik weet het Jack, maar ik heb al een vader en van hem mag ik gewoon roken.’

Jack grinnikte. ‘Anders nog iets?’

            ‘Hm. Weetje wat, doe maar een pakje kauwgum.’

            ‘Oh? Woeste plannen voor vanavond?’ vroeg hij geïnteresseerd, terwijl Renske betaalde.

            ‘Neuh. Misschien nog een biertje in het café.’

            ‘Doe iedereen de groeten daar. Ik sluit over een uur. Misschien kom ik ook even langs. Krijg ik dan een biertje van je?’

Renske liep richting de uitgang. ‘Natuurlijk Jack, maar alleen als die dikke wint.’ Ze wees naar de tv waar twee dikke mannen elkaar afwisselden met darten.

Inmiddels had ze besloten dat bij een nachtelijke sigaret ook een biertje hoorde, dus ze maakte koers naar het rockcafé. Daar zat een handjevol mensen aan de bar te roken. Ze werd begroet en een pilsje werd voor haar klaargezet.

            ‘Ik doe er maar eentje hoor jongens. Anders word ik thuis gemist.’ Er werd gelachen.

Met onvaste stappen en hevig kauwend op kauwgum liep ze door de besneeuwde straten. Dikke vlokken sneeuw dwarrelden naar beneden. Alles wit en stil. Bij de ingang van haar complex stond ze een tijdje te prutsen met het slot. Ze keek op en zag iemand door haar raam naar beneden kijken.

            ‘Shit.’

Eindelijk paste haar sleutel in het slot en stampte ze haar laarzen galmend schoon in de hal. Toen ze de sleutel in het slot van haar voordeur probeerde te proppen werd deze opengetrokken en zijzelf aan haar arm naar binnen getrokken. Een warm lijf omhelsde haar stevig.

            ‘Godverdomme Renske, waar wás je?’ vroeg hij.

            ‘Ik ben even sigaretten gaan halen.’

Hij liet haar los. Ze had moeite zijn blik te lezen, maar hoopte dat hij haar geloofde. Ze duwde hem zachtjes aan de kant en ontdeed haarzelf van haar jas en laarzen.

            ‘Sigaretten? Je bent een uur weggeweest Renske.’ Zei hij geërgerd. ‘En je stinkt naar alcohol.’

            ‘Om precies te zijn ben ik twee uur weggeweest, dus wat weet jij er nou van.’

            ‘Twee uur?! Waar ben je al die tijd geweest? Kon je dan op z’n minst iets laten weten?’

            ‘Jezus, stel je altijd zoveel vragen?’ ze was inmiddels bezig haar broek en trui uit te trekken. Een taak die normaal gesproken weinig moeite kostte.

            ‘Ik heb me zorgen gemaakt, Renske. Ik heb je gebeld, maar je telefoon ligt gewoon hier. Je kunt niet zomaar verdwijnen en verwachten dat ik dat oké vind.’

            ‘Maak je om mij maar geen zorgen hoor, ik kan prima voor mezelf zorgen.’ Zei ze door haar trui heen. Ze voelde twee helpende handen die de trui over haar hoofd trokken en vervolgens een arm om haar middel. Hij keek haar serieus aan.

            ‘Ben je dronken?’

            ‘Nee.’

            ‘Renske…’

            ‘Ja?’

            ‘Ben je dronken?’

            ‘… Misschien.’ Ze duwde hem weg en liep naar het aanrecht waar ze haar kauwgom naast de vuilniszak spuugde. Ze haalde haar schouders op en deed vervolgens haar laatste kleren uit, waarna ze naakt de badkamer in verdween. Het douchegordijn zat vreselijk in de weg. Met zachte dwang werd ze op het toilet gezet, hij duwde het douchegordijn aan de kant en draaide de kraan open, waarna ook hij zich van al zijn kleren ontdeed.

            ‘Kom.’

Renske pakte zijn hand. De warme straal bood meteen verlichting en ineens merkte ze dat ze steenkoud was.

            ‘Wil je me vasthouden?’ vroeg ze, terwijl ze de draaiende vloer inspecteerde. Hij trok haar tegen zich aan. Ze zwegen een tijdje, de wereld draaide niet meer. Weer verbrak hij de stilte.

            ‘Renske, ik vind het gewoon geen fijn idee dat ik niet weet waar je bent, dat is alles. Ik vertrouw je en als jij zegt dat je sigaretten bent gaan halen, dan ben je sigaretten gaan halen. Maar ik wil wel dat je me in het vervolg wakker maakt als je besluit midden in de nacht weg te sluipen.’

Renske zei niets. Hij pakte haar kin en duwde deze omhoog.

            ‘Oke?’

Uiteindelijk knikte ze.

~

Haar studio was zo een stuk kaler. Ze knoopte de laatste vuilniszak dicht en drukte haar sigaret uit in de gootsteen. De klok op de magnetron vertelde haar dat ze nog een half uur had om de bus te halen. Ze legde de envelop en sleutels op tafel en dacht even na wat ze op het briefje moest zetten. Hoofdschuddend krabbelde ze een briefje vol verschrikkelijke clichés en stak die uiteindelijk met de sleutels in de envelop. Ze bevroor toen ze voetstappen in de hal hoorde en gerommel aan het slot. De deur ging open en dicht en hij stapte de studio in met tassen van de supermarkt.

            ‘Wat is hier aan de hand? Waar zijn al je spullen?’ vroeg hij fronsend terwijl hij de ruimte rondkeek. Toen zag hij haar rugzak en werden zijn ogen groot. ‘Ga je ergens heen?’

Renske zweeg.

            ‘Godverdomme Renske, geef antwoord. Wat is hier aan de hand?’ zijn stem niet langer zacht, maar dwingend.

            ‘Je had niet moeten komen.’

            ‘Hoezo ‘ik had niet moeten komen’? Ik heb al dagen niets van je gehoord!’

            ‘Ik had ruimte nodig.’

            ‘En die ruimte heb ik je gegeven.’ Hij zette de tassen op de grond. ‘Ik dacht dat je misschien ziek was.’

‘Ik ben niet ziek.’

‘Ja, dat zie ik, bedankt voor die informatie.’ Hij wees naar de supermarkttassen, ‘Ik kwam soep voor je maken.’

‘Sorry, oké.’

‘Sorry voor wat? Leg nou eens uit wat er aan de hand is!’ Hij deed een stap naar haar toe en zag toen de envelop met zijn adres op tafel liggen. Hij pakte de envelop en keek haar aan.

‘Wat the fuck is dit?’ Hij schudde de envelop en hoorde de sleutels. ‘Serieus?’ In één beweging scheurde hij de envelop kapot en begon het briefje te lezen.

‘Je had niet moeten komen. Ik meen wat er staat, je mag alles houden of verkopen.’ Renske maakte een vaag handgebaar naar de schilderijen in plastic zakken.

‘Renske.’

Ze negeerde hem en deed de rugzak om.

            ‘Renske, je hoeft dit niet te doen.’ Hij hield haar tegen toen ze richting de voordeur liep.

            ‘Blijf van me af.’

            ‘Of wat? Wat ga je doen?’ hij zette zijn lieve stem op. ‘Waar denk je heen te gaan?’

            ‘Weg. M’n ticket is al geboekt.’

Hij kneep in haar arm en bracht zijn gezicht dicht bij het hare. ‘Wat is er met je aan de hand?’

            ‘Ik moet weg. Laat me alsjeblieft los.’

            ‘Ik laat je misschien los, maar ik laat je niet gaan.’

            ‘Oké.’

Toen zijn grip ietsje versoepelde greep ze haar kans. Haar knie kwam omhoog tegen zijn kruis en hij dook ineen, ze gaf hem nog een duw na en hij landde met een doffe plof op de vloer. Ze trok de voordeur open en rende de hal uit. Eenmaal buiten hoorde ze hem roepen, maar in de verte zag ze de bus en zette het op een rennen.